Detroit: Become Human | recenzja gry | PS4

Gatunek: Przygodowe | TPP | Cyberpunk | PS4.

Do recenzji Detroit: Become Human siadałem jeszcze będąc pod wrażeniem Heavy Rain Detroit: Become Human wywołał po drodze mnóstwo kontrowersji związanych m. in. z przemocą wobec dzieci.

BUNT MASZYN | ŚWIADOME ANDROIDY.

Connor, policyjny asystent, tropiący nieposłuszne maszyny, Markus, zbuntowany android będący przywódcą buntowniczego podziemia, oraz Kara – uciekinierka, która przyrzekła, że będzie chronić pewną niewinną dziewczynkę. Oto bohaterowie, których historia dzieli się na trzy główne rozdziały. Muszą zmierzyć się z okrucieństwem i słabościami mieszkańców Detroit, którzy w 2038 roku mają najwyraźniej problemy z tożsamością. Tymczasem androidy zaczynają zyskiwać świadomość. Z tego konfliktu nie może wyjść przecież nic dobrego.

GRA na nowe generacje konsol.

Detroit: Become Human to pierwsza gra, którą stworzono na nowe generacje konsol. I kolejna paryskiego studia. Najlepsza, jaką dotychczas stworzyli. Connor, Kara i Markus co chwila muszą podejmować trudne decyzje, które wpłyną na losy ich samych bądź też ich ludzkich właścicieli. W miarę upływu czasu androidy zaczynają rozumieć otaczającą je rzeczywistość, przez co ich poczynania stają się coraz trudniejsze pod względem emocjonalnym. I nie tylko dla nich. Nierzadko bowiem zdarza się, że nie ma jednoznacznego wyjścia z danej sytuacji. Można jedynie wybrać mniejsze zło.

Historie Markusa, Kary i Connora nie splatają się ze sobą zbyt mocno, dzięki czemu twórcom udało się uchwycić problemy androidów z trzech różnych perspektyw. Tempo fabuły jest wartkie i mało w niej przestojów, dzięki czemu gra wydaje się niezwykle wciągająca, a QTE potrafią trzymać w napięciu. I są zdecydowanie bardziej wymagające niż w poprzednich grach Quantum Dream.

Świetna grafika | realistyczne widoki.

Na uwagę zasługuje warstwa graficzna produkcji, którą udało się utrzymać na najwyższym poziomie. Dopracowane szczegóły, widoki za oknem są na tyle realistyczne, by móc podejrzewać, że tak właśnie będzie wyglądał świat za kilkadziesiąt lat. Wygląda całkiem wiarygodnie.

Nieprzewidywalna i rozbudowana.

Niekwestionowaną wartością Detroit: Become Human jest skomplikowanie scenariusza, które widać na drzewku wyborów, pojawiające się co jakiś czas na ekranie. Oraz nieprzewidywalność tego, co stanie się za chwilę. Owszem, zdarzają się momenty, w których łatwo przewidzieć następny element, ale są to sytuacje wyjątkowo rzadkie. Wydaje się, że twórcy wprowadzili ów element na nowy, niespotykany dotąd poziom.

Grając w Detroit: Become Human miałem poczucie, że nie uczestniczę w interaktywnym filmie Niemniej nie znajdziemy tu odpowiedzi na głębokie filozoficzne pytania rodem z książek Stephena Hawkinga. I chyba dobrze, bo w sumie nie o to w grze chodzi. Chodzi zupełnie o coś innego – o to, jacy my sami będziemy w przyszłości, jeśli zdarzy nam się wykorzystywać w codziennym życiu nieocenioną pomoc maszyn.

WSPOMÓŻ SERWIS